وی بیان‌داشت : به این ترتیب، تولید قطعی فولاد رقمی بین ۴۴ تا ۴۶.۷ میلیون تن خواهد شد و مازاد بر آن نیز با توجه به طرح‌های توسعه‌ای دیگر کشورها و کاهش مصرف سرانه فولاد در کشورمان، ضروری به نظر نمی‌رسد.
این کارشناس ارشد بازارهای بین‌المللی معدن و فولاد یادآور شد : در حدود یک سال و نیم گذشته به دلیل مشکلات تحریم‌ها و شیوع کرونا، ساخت‌وسازها در کشور محدود شد و هرچند پیش‌بینی‌ها حاکی از برداشته شدن تحریم‌ها در طول فعالیت دولت جدید است، اما واقعیت این است که افزایش مصرف سرانه هم آنقدر نخواهد بود که بتوان در افق چشم‌انداز با تولید ۴۵ میلیون تنی، حتی تا ۳۰ میلیون تن فولاد مصرف کرد و در آن سال باید بتوانیم دست‌کم ۱۵ میلیون تن صادرات فولاد داشته باشیم.
جعفری‌طهرانی توضیح‌داد: نگاهی به آمارها نشان می‌دهد دو سال پیش صادرات حدود ۹ الی ۹.۵ میلیون تن و پارسال صادرات حدود ۸.۵ میلیون تنی فولاد به ثبت رسیده و این، به معنای افت حداقل ۱۰ درصدی صادرات در این حوزه است.
وی ادامه داد : این کاهش صادرات در ۶ ماهه نخست پارسال به دلیل محدودیت‌های اعمال شده از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت (که فولادسازان فقط می‌توانستند ۲۵ درصد محصول تولیدی‌شان را صادر کنند) بیشتر بود، اما در نیمه دوم سال آن را جبران کردند.
تحلیلگر ارشد حوزه معدن و صنایع معدنی اضافه کرد: در سه ماهه پایانی سال گذشته به ویژه ماه‌های بهمن و اسفند فولاد سازان کشورمان خوش درخشیدند و توانستند کسری صادرات را که تا اوایل بهمن به حدود سه میلیون تن رسیده بود، به کمتر از یک میلیون تن برسانند.
وی در ادامه به کشوری نظیر هندوستان در منطقه اشاره کرد که برنامه‌های توسعه‌ای بزرگی تعریف کرده و افزود : هندی‌ها افق چشم‌انداز تولید فولادشان را برای سال ۲۰۳۰ و ۲۰۳۱ تعریف کرده‌اند تا به ظرفیت تولید ۳۰۰ میلیون تنی و تولید قطعی ۲۵۰ میلیون تنی برسند.
جعفری طهرانی بیان‌داشت : این ارقام در مقایسه با تولید ۱۱۰ میلیون تنی فعلی آنها رشد بیش از ۲۲۷ درصدی نشان می‌دهد و این هدف که قرار است طی ۱۰ سال محقق شود، هدفی بسیار بزرگی است.
وی گفت: در ماه‌های گذشته شاهد بودیم به دلیل شیوع موج جدید کرونا در این کشور، بسیاری از فولادسازان هندی که به شیوه کوره قوس الکتریکی و در تولید آهن اسفنجی به شیوه گازی (به‌جای زغال) کار می‌کردند، مجبور به کاهش یا توقف خطوط تولید فولاد شان شدند و خطوط تولید اکسیژن شان را به بیماران و بیمارستان‌ها اختصاص دادند.
کارشناس ارشد بازارهای بین‌المللی معدن و فولاد خاطرنشان‌کرد : این مشکل اکنون رفع شده و کاهش تولید اتفاق افتاده از اواخر ماه آوریل و در طول ماه می، همچنین در ماه جاری (ژوئن) جبران می شود.
وی ادامه داد : برنامه افزایش تولید سالیانه حداقل ۱۵ میلیون تنی فولاد هند می‌تواند برای ایران خطرناک باشد، زیرا علاوه بر کوچک کردن سهم ایران در بازارهای صادراتی، سایر فولاد سازان ژاپنی، کره‌ای، آلمانی و اروپایی که تولیدشان متاثر از پاندمی کرونا آسیب دیده بود، به مدار تولید بازخواهند گشت و می‌توانند بر بازارهای صادراتی ایران تاثیرگذار شوند.
جعفری‌طهرانی تصریح‌کرد: به همین دلیل باید از هم‌اکنون پیش بینی‌های لازم را داشته باشیم تا در افق ۱۴۰۴ به ۱۵ میلیون تن صادرات دست یابیم.
وی بیان‌داشت : البته اگر ایران بخواهد به تولید قطعی ۵۵ میلیون تن فولاد دست یابد، باید حداقل هدفگذاری صادراتی ۲۰ میلیون تنی داشته باشد که بسیار بلندپروازانه و دور از انتظار است.
لزوم حرکت به سمت صادرات ۱۵میلیون تنی فولاد در افق ۱۴۰۴
ذخایر محدود سنگ‌آهن
تحلیلگر ارشد حوزه معدن و صنایع معدنی، در ادامه به ذخایر محدود سنگ‌آهن کشور اشاره کرد و گفت: اگر قرار باشد به تولید قطعی ۵۵ میلیون تنی برسیم، ذخایر کشور فقط پاسخ‌گوی ۱۴ سال پس از افق چشم‌انداز خواهد بود، به همین ترتیب با دستیابی به تولید قطعی حدود ۴۵ میلیون تنی، ذخایر سنگ‌آهن فقط بین ۱۷ تا ۱۹ سال دوام خواهند آورد.
وی ادامه داد: در هر صورت، این مدت زمان کوتاه است و باید به‌جد به دنبال اکتشافات جدید و جذب سرمایه گذاری برای اکتشاف و استخراج معادن جدید سنگ آهن باشیم تا وابستگی‌مان را همچون حال حاضر به واردات سنگ آهن قطع کنیم.
جعفری طهرانی یادآور شد : در غیر این صورت، با توجه به افزایش تولید بسیاری از کشورها در طول سال‌های آینده از جمله هندوستان و نیاز خودشان به ذخایر سنگ آهن شان، امکان واردات سنگ آهن از آنها سخت خواهد بود.
وی در عین حال اظهار داشت : چین، اوج تولید فولاد خود را در سال ۲۰۲۵ خواهد داشت و پس از آن تولیدش با کاهش مواجه خواهد شد، زیرا هدفگذاری کرده تا در سال ۲۰۳۰ تولید فولادش را «سبز» کند.
کارشناس ارشد بازارهای بین‌المللی معدن و فولاد توضیح داد : انتقال فناوری تولید فولاد از روش کوره بلند به روش قوس الکتریکی و سپس تکنولوژی هیدروژنی و فولاد سبز زمان بر است و سبب می‌شود تولید فولاد چین از سال ۲۰۲۵ کاهش یابد، هرچند این کاهش با افزایش تولید سایر کشورها از جمله هندوستان جبران خواهد شد.