در چنین موقعیتی، مقدار تقاضای سالیانه برای این فلز نیز به ۲.۸ تا ۴ میلیارد تن میرسد. البته این نکته را هم باید یادآور شد که صنعت فولاد اثر مستقیم بر پخش گازهای آلاینده همچون دی‌اکسید کربن در فضا دارد. در نتیجه صحبت‌های بسیاری از کنار گذاشتن فولاد و استفاده از دیگر مواد معدنی به جای آن می شود.
اما بررسی‌ها تا به امروز نشان داده که جایگزینی برای فولاد نمیتوان یافت. البته کشورهای جهان در تلاشند که آلودگی های ناشی از صنعت فولاد را کاهش دهند. در واقع جهان به سمت شرایطی حرکت میکند که بتواند در کنار صنعتی شدن، محیط زیست را نیز حفظ کند. به وضوح مشخص است که صنعت فولاد در آینده حذف نخواهد شد ولی نقشه ای برای مهار آلودگی ناشی از ذوب آن پیدا خواهند کرد.
صنعت فولاد جهان و تولید این محصول حیاتی
با وجود بالا رفتن عرضه برای این فلز در سال ۲۰۲۱ و عبور از بحران تولید کمتر نسبت به مصرف، کمبود عرضه ای که در سال های گذشته در تولید فولاد به وجود آمد به عنوان بزرگترین مشکل در این چند سال اخیر مطرح بوده است. اما علارغم تلاش تولید کنندگان به طور مداوم، هنوز این مشکل حل نشده است.
تولید فولاد از سال ۲۰۰۹ تاکنون در برخی کشورها افزایش یافته است, در حالی که مصرف فولاد بیشتر از تولید آن است و بالعکس با توجه به اینکه حفظ محیط زیست یک وظیفه جهانی است، کشور چین به عنوان بزرگترین مصرف کننده فولاد به خاطر این امر از تولید خویش در چند سال اخیر کاسته و مبادرت به وارد کردن این فلز میکند.
تعدیل ظرفیت فولادسازی به عنوان یکی از اهداف مهم دولت چین برای حفظ محیط زیست از سال ۲۰۱۵ دنبال شده است. بر اساس اعلام دولت چین، این کشور تا سال ۲۰۲۰ توانسته است حدودا ۱۶۰ میلیون تن از ظرفیت فولاد سازی های خود را کم کند. (هرچند که تعدادی از صاحب نظران این صنعت همانند سیمون لاوان معتقدند این کاهش ظرفیت واقعاً رخ نداده است).
طبق گزارش دولت چین, این کشور در سال ۲۰۲۰ توانسته تقلیل ۱۶۰ میلیون تنی هدف گذاری شده را چند سال زودتر از تاریخ در نظر گرفته شده, تحقق بخشد. بر اساس گزارشات ذکر شده میتوان به این نتیجه رسید که کشور چین برای حفظ محیط زیست مبادرت به تعدیل ظرفیت فولادسازی کرده اما بحران جدیدی در عرصه صنعت فولاد ایجاد کرده است.
صنعت فولاد و رقابت قدرت ها
با اینکه کشور چین تولید فولاد را کاهش داده است اما کشورهای دیگر نسبت به سرمایه گذاری در صنعت فولاد مبادرت ورزیده و به دنبال افزایش ظرفیت حداکثری خود می باشند. با شروع قرن بیست و یکم، شرکت های متعدد فولادسازی با شیوه کوره بلند در مناطق مختلف به ویژه قاره آسیا اقدام به این فعالیت کرده اند. کاملا روشن است که شرکت های آسیایی در آینده پیشگام صنعت فولادسازی خواهند بود.
ظرفیت اسمی تولید فولاد منطقه اروپا در سال ۲۰۲۰ از ۲۶۵/۹ میلیون تن با افزایش ۱۰درصدی به ۲۹۲/۵ تا به امروز رسیده است و به نظر میرسد تا چند سال آینده به دلایل محیط زیستی از قبیل گرم شدن هوا و آب شدن یخ های قطب شمال این روند رو به کاهش باشد. دولت های اروپایی تا آنجا که آمارها خبر میدهد برنامه‌ی کاهشی را پیش گرفته اند اما ترکیه قصد افزایش ظرفیت فولادسازی در جنوب کشور خویش را دارد.
در کشورهای مشترک المنافع مانند روسیه و بلاروس برای تولید بیشتر و جلوگیری از هزینه های استخراج با جایگزین کردن کوره قوس الکتریکی به جای کوره سوزنی باز، برای بازیافت قراضه و افزایش تقاضا برای این محصول برنامه ریزی شده است. البته بیشتر عملیات ها در این مناطق در رابطه با مدرنیزه کردن روش های تولید کارخانه های فولاد موجود است.
پیش بینی میشود با جایگزین کردن شیوه های جدید، ظرفیت تولیدات آنها تا ۴۰ میلیون تن افزایش یابد. در کشورهای کانادا، امریکا و مکزیک در سال ۲۰۱۹ حدود ۱۷۰/۹ میلیون تن فولاد تولید میشده که به نظر میرسد با ساخت کارخانه های در دست احداث از قبیل نورد سرد و گرم و احیاء، افزایش چشمگیری تا سال ۲۰۳۰ مشاهده شود و از جهتی کاهش هزینه مصرف گاز یکی از عوامل افزایش ظرفیت صنعت فولاد میباشد.
بیشتر تولیدات ورق سازی در امریکای جنوبی از طریق کونورتر اکسیژنی انجام میشود. برزیل بیشترین سهم را در این مناطق داشته است؛ البته ونزوئلا با ساخت پروژه های جدید قصد دارد در این زمینه تولیدات خود را تا ۲/۶ میلیون تن افزایش دهد.
صنعت فولاد آسیا و آفریقا
از آنجا که آفریقا برای تولید فولاد و مشتقات آن نسبت به تقاضای منطقه خویش توانایی کافی را نداشته، این محصول را وارد میکند. اما تا سال ۲۰۲۳ با ایجاد کارخانه های جدید مبادرت به افزایش تولیدات و حتی صادرات آن میکند. پیش بینی میشود تا سال ۲۰۳۰ ظرفیت صنعت فولاد این منطقه تا ۸۰ میلیون تن افزایش داشته باشد. این افزایش تولید بیشتر در مصر و نیجریه خواهد بود.
در خاورمیانه علی الخصوص (ایران) شیوه قوس الکتریکی غالب بر دیگر روش ها است و بدون تردید این روش تا دو دهه دیگر بهترین روش خواهد ماند. با افزایش تولیدات در خاورمیانه و پیش گرفتن روش های احیا و نورد مازاد بر پروژه های موجود باعث قطع شدن واردات به این مناطق خواهد شد. تا سال ۲۰۳۰ پیش بینی میشود که تولیدات فولاد خاورمیانه ۱۲۰ میلیون تن افزایش داشته باشد که در این افزایش ایران در صدر جدول خواهد بود.
گنجایش هند در تولید فولاد به گونه ای رو به رشد است که از سال ۲۰۱۹ تا به امروز دو برابر افزایش تولید داشته است. در واقع میتوان گفت از ۱۸۰ میلیون تن به ۳۳۰ میلیون تن رسیده است. از سال ۲۰۱۹ تا به امروز هندوستان حدود ۱۵میلیون روپیه برای افزایش تولید هزینه داده اما دیگر برای افزایش برنامه ای ندارد و ما به التفاوت تولید نسبت به تقاضا را وارد میکند. روش کنورتور اکسیژنی در این کشور روش قالب است زیرا معادن زغال سنگ در چند استان به وفور یافت میشود که با این روش تولید فولاد راحت تر میباشد.
از آنجا که خاورمیانه نسبت به بیشتر مناطق دنیا دارای معادن بیشتری است لذا این منطقه با بالا بردن ظرفیت تولید خویش نسبت به دیگر مناطق روند رو به رشدی را تجربه میکند که همین امر نه تنها واردات فولاد را به این منطقه کاهش میدهد بلکه بیشترین صادرات را در بازار جهانی از آن خویش خواهد کرد.